విరహం వేదాంతం

తాళలేనే ఓ మనసా!

దూరంగా పాడు పక్షి.. సంధ్య వేళ మధ్యమావతిలో పాడుతోంది. అసలే చలి కాలం. సాయంత్రం వచ్చిందంటే గుబులు..గుబులు.. గోపయ్యలు ఇంటికి తిరిగి వచ్చేస్తున్నారు. ఆలమందల తాకిడితో దుమ్ము రేగుతోంది. దూరం నుంచి చూస్తే- పెద్ద మేఘం యుద్ధానికి వస్తున్నంటుంది. ఘల్లు.. «ఘల్లు మంటూ గజ్జెల చప్పుడు వినసొంపుగా ఉంది. గాలి జోరుగా వీస్తుంటే దగ్గరగా వచ్చినట్లు అనిపిస్తోంది. రుక్మాంద పిల్లలకు దుంపలు కాల్చిపెడుతోంది. తేమలో తడిసిన కట్టెలు కాలుతున్న వాసన. కమ్మగా ఉంది. ఆ వాసన పీలుస్తుంటే ఏవేవో భావనలు. పెళ్లైన తొలి రోజులు గుర్తుకొస్తున్నాయి. వసంత మాసం.. వెన్నెల రేయి..మారం చేసి పెనిమిటితో పొలానికి వెళ్లా. అంతా చిమ్మచీకటి. మధ్యలో చిన్న మంట. మిణుకు మిణుకుమంటూ- మంటలోకి వచ్చి పడే మిణుగుడు పురుగులు. మీకు మేమే తోడు అన్నట్లు గాలికి ఊగే కంకెలు. మంట పక్కనే కూర్చుని దుంపలు కాల్చుకుతింటుంటే... ఆ అనుభూతే వేరు. వాటిని తలుచుకుంటుంటే- గుండె తీయ్యగా ములుగుతుంది. కొక్కొరో..కో.. అని ఎక్కడో కోడి కూసింది. పాడు కోడి.. రాత్రి, పగలు ఉండదు. ఎప్పుడు పడితే అప్పుడే కూస్తుంది. అయినా ఒంటిరితనానికి రాత్రేమిటి.. పగలేమిటి. పెనిమిటి ఇంట్లో లేడు. ఊరికి వెళ్లాడు. అత్త తిరునాళ్లకు వెళ్లింది. పెళ్లైయి ఆరు నెలలే అయింది. పెనిమిది వదిలేసి వెళ్లటం ఇదే తొలిసారి. ఏం చేయాలో పాలుపోవటం లేదు. మధ్యాహ్నం అమ్మలక్కల కబుర్లు గుర్తుకు వచ్చాయి. ప్రతి వాళ్లకి కృష్ణుడే కావాలి. అందరి కళ్లు అతనిమిదే. పోని.. చూడటానికి అంత అందంగా ఉంటాడా? తెల్లని వళ్లుందా.. లేదు. నల్లటి వాడు. సరైన గుణముందా.. లేదు.. గోపికలతో తిరగని రోజు లేదు. సరైన కుదురుందా..లేదు.. ఏ నిమిషాన్లో ఎక్కడుంటాడో తెలియదు. కాని ఏదో తెలియని ఆకర్షణ ఉందంటారు. ఒక్క సారి ఆ ధ్యాసలో పడితే- ఇక వదిలే ప్రసక్తే లేదు. అంతా కృష్ణమయం. రోజంతా కృష్ణమాయ. తెలియకుండా కొన్ని ఏళ్లు ఆ కృష్ణ మాయలో పడిపోయినవాళ్లను చూసా. ఇదంతా మాయ అంటే కూడా వాళ్లు వినరూ.. "మనసే మాయ'' అంటారు. ఏమిటో ఆ పిచ్చి.. కృష్ణుడే ఓ పెద్ద పిచ్చి.. మనసుకు పట్టిన పెద్ద పిచ్చి. మధ్యాహ్నం గొల్లభామల మాటల విన్న దగ్గర నుంచి మనసులో ఏదో గుబులు. మాటు మాటుకి కృష్ణుడు గుర్తుకొస్తున్నాడు. అప్పటి దాకా గుట్టుగా ఉన్న నా మనస్సులోకి చొచ్చుకు వచ్చేసాడనిపిస్తోంది. రాత్రి అయింది. జడత్వం. కాలు తీసి పెట్టబుద్ధి కావటం లేదు. మనసుకు జ్వరం వచ్చినట్టుంది. దూరంగా మొగలి వాసన. గుప్పుమని వస్తోంది. హఠాత్తుగా కిటికీలో నుంచి ఎవరో ఊదినట్లు గాలి వీచింది. అప్పటి దాకా స్తబ్దుగా ఉన్న వాతావరణం అంతా మారిపోయింది. దూరంలో ఎవరో పాడుతున్నారు..

తలుపు తీయునంతలోనే తత్తరమది ఏలనోయి

తలుపు తీతు- వీలు చూచి తాళుము కృష్ణా

కొంత సేపు తాళుము కృష్ణా

పతి నిద్దుర పోవలేదు మతి సందియమొందెనేమో

పతికి కునుకు పట్టగ లోపలకు వత్తువు గాని

తాళుము కృష్ణా- తాళుము కృష్ణా

ఏల అంత తత్తరంబు ఏల అంత భయము స్వామి

నిన్ను గాక వేరు ఒకని ఎట్లు వలవగలను

కృష్ణా తాళుము కృష్ణా- తాళుము కృస్ణా

మైమరచి ఆ పాట వింటూనే ఉన్నా. పాట అయిపోయిన తర్వాత కూడా నేను బాహ్య ప్రపంచంలోకి రాలేదు. మనసులో ఏదో ఉత్సాహం. హఠాత్తుగా నా మనసంతా కృష్ణుడే నిండిపోయాడు. ఆ గోపబాలుడిని దగ్గరకు తీసుకోవాలి.. చెవిలో ఏవో ఊసులు చెప్పాలి.. నవ్వుతుంటే బుగ్గపై పడే సొట్టను చూడాలి.. జట్టును ముడి వేసి అందంగా పూలు పెట్టాలి.. ఇలా ఒకటా? రెండా? అనేక ఆశలు. ఏదో తెలియని ఆరాటం. ఉరుకున లేచా. క్షణాల్లో స్నానం చేశా. అందంగా తయారయ్యా. ఎందుకు అవుతున్నానో కూడా తెలియదు. అంతా క్షణాల్లో జరిగిపోతోంది. మనసులో కృష్ణయ్య తప్ప వేరే ఆలోచనే లేదు. రాత్రి అన్నం వండుకోబుద్ది వేయలేదు. పళ్లు తిందామనకున్నా. అవి తినబుద్ధి అవలేదు. పొద్దు కుంకింది. బయటంతా చిమ్మచీకటి. ఇంట్లో పట్టపగలులా దీపాలు. ఎప్పుడు పడుక్కున్నానో నాకే తెలియదు. నా ముందు కృష్ణుడు. ఓ పెద్ద గుర్రం. నురగలు కక్కుతూ పరుగులు తీస్తోంది. కృష్ణయ్య దాన్నే తీక్షణంగా చూస్తున్నాడు. దగ్గరకు వచ్చేసరికి చట్టుకున పట్టుకున్నాడు. మెడలు వంచాడు. లొంగ దీసుకుంటున్నాడు. నేను కృష్ణయ్య పక్కనే ఉన్నా. నాలో ఏదో తెలియని ఆరాటం. కృష్ణయ్య గుర్రాన్ని లొంగదీసేసుకున్నాడు. ఇక మనసంతా ప్రశాంతం. ఆరాటం ఆమడదూరం పారిపోయింది. "పిచ్చిదానా! చూశావా..ఈ గుర్రాన్ని.. నీ మనస్సులాంటిదే. ఎందుకు పరిగెడుతోందో తెలియదు.. ఎంత వేగంతో పరిగెట్టాలో తెలియదు. దానికి కళ్లెం వెయ్యకపోతే అనర్థాలు తప్పవు కదా..'' అంటున్నాడు కృష్ణయ్య. ఇంతలో భళ్లున తెల్లారింది. మనసంతా ఎవరో కడిగేసినట్లు ప్రశాంతంగా ఉంది.

(బొమ్మకు బాపు గారికి.. పాటకు కీర్తి శేషులు బసవరాజు అప్పారావుగారికి, గొరుసు జగదీశ్వర రెడ్డి గారికి కృతజ్ఞతలు)